Kosovo, here I come!

In de toekomst is het de bedoeling om op deze blog oude en nieuwe verhalen van mezelf te publiceren. Maar in de komende tien weken zal ik jullie via deze weg op de hoogte houden van mijn reilen en zeilen in Kosovo. Morgen is het eindelijk zover. Dan vlieg ik naar Kosovo om mijn coschap chirurgie te gaan doen in de Qendra Klinike Universitare e Kosovës, het enige academische ziekenhuis in Kosovo. Bij deze wil ik graag de meest voorkomende vragen die ik de afgelopen tijd gekregen heb beantwoorden.

 

Hoe kom je er in hemelsnaam op om naar Kosovo te gaan?

In 2001 deden mijn ouders mee aan een project van Europa Kinderhulp. Een project waarbij kinderen uit Kosovo, die getraumatiseerd waren geraakt door de Kosovo-oorlog (1999), een drieweekse vakantie bij een gastgezin in Nederland werd aangeboden. Wij kregen die zomer twee Kosovaarse meisjes in huis. Eén van die meisjes was Egzona. Het klikte goed tussen Egzona en ons en het jaar daarna mocht zij nog een keer komen en later is ze zelfs nog een keer buiten het project om naar Kosovo gekomen. We hebben altijd contact gehouden met haar en haar broer Gezim. Gezim is dokter en toen ik in 2012 ben zelf voor het eerst in Kosovo was kreeg ik de gelegenheid om een keer met hem mee te lopen op de Spoed Eisende Hulp. Een speciale ervaring, omdat de zorg daar zo anders geregeld is dan hier. In die week Kosovo hebben de mensen en het land mijn hart gestolen. Egzona en Gezim zijn inmiddels als een zus en broer voor mij. Door een coschap van tien weken in Kosovo te gaan doen krijg ik, naast het verrijken van mijn medische kennis en ervaring, de kans om nog meer van Kosovo te zien en mijn kennis van de Albanese taal de verbreden.

 

Wat ga je daar nou eigenlijk doen?

Kort gezegd ga ik de komende tien weken “stage” lopen op de chirurgieafdeling in een ziekenhuis in Kosovo. De bedoeling is dat ik een kijkje krijg in de keuken van een chirurg en van alles leer omtrent operaties en de zorg daaromheen. Daarnaast ben ik erg benieuwd naar de gang van zaken in een buitenlands ziekenhuis en de verschillen met de zorg hier in Nederland. En ik ga natuurlijk gewoon ontzettend genieten van het leven in een ander land.  

 

Is het daar niet onveilig?

Inmiddels is het alweer jaren rustig in het grootste gedeelte van Kosovo. Alleen in de omgeving van Mitrovica willen nog wel eens rellen zijn. Het actuele reizigersadvies is om samenscholingen en demonstraties, voornamelijk in de Servische enclaves, te mijden en berichtgeving in de media goed te volgen.

 

De vorige keren dat ik in Kosovo was heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Als vrouw kun je daar ’s avonds ook prima alleen over straat. Je moet gewoon net zoals overal je gezonde verstand gebruiken.

 

Wat voor taal spreken ze daar en kun je je wel verstaanbaar maken?

In Kosovo spreken ze Albanees. Een taal met invloeden vanuit het Latijn, het Ottomaans en het Illyrisch. Door mijn eerdere bezoeken heb ik al het één en ander opgepikt en daarnaast ben ik bezig met een zelfstudie cursus Albanees. De meeste hoogopgeleiden daar spreken wel een aardig woordje Engels. En voor de communicatie met patiënten heb ik het boek: “Medisch consult in 20 talen” aangeschaft.

 

Ik hoop dat ik hiermee de meeste vragen beantwoord heb. Tot over tien weken!