Back in the kingdom

I'm grateful for the amazing time i had in Kosovo,

Neurochirurgie

Gisteren en eergisteren waren misschien wel mijn medische hoogpunten van dit coschap. De vaatchirurgie hier deelt hun operatiecomplex met de neurochirurgie. Toen ik dinsdag stond te assisteren bij een bypassoperatie van één van de vaten in het been kwam  één van de neurochirurgen ook even kijken of naja een praatje maken.

Nog 10 dagen

Ik heb al even niks van me laten horen, gewoon omdat het er niet van gekomen is. Maar ondertussen gaat het leven hier zowel in als buiten het ziekenhuis gewoon door. Dit keer een wat langere update.

Update vanuit het ziekenhuis

Gisteren was mijn eerste dag bij de orthopedie en ik kreeg gelijk de gelegenheid om te assisteren bij een operatie. Waar ik vrijdag nog naar een kinderchirurg stond te kijken die heel nauwkeurig en voorzichtig te werk ging en daarbij kleine instrumentaria gebruikte, stond ik nu te assisteren bij een operatie waar het er nogal lomp aan toe ging, terwijl ook hier een kind op de operatietafel lag en wat instrumentaria betreft zou mijn vader met zijn gereedschapskist een heel eind kunnen komen.

Kosova, te dua!

Het is vandaag precies twee jaar geleden dat ik voor het eerst voet op Kosovaarse bodem zette. Ik stapte uit een klein vliegtuig dat zojuist was geland op Prishtina International Airport, liep de trap af, de zon scheen in m'n gezicht en overal waar ik keek zag ik bergen. 

Every day in Kosovo is a surprise

Eén van de dingen die ik hier leer is om niks vooruit te plannen, het heeft namelijk geen enkele zin, de dag loopt hier toch altijd anders dan je vooraf denkt. Gisteren was ook zo'n dag.

Visite!

De tijd vliegt hier voorbij en ik heb amper tijd om een blog te schrijven. Afgelopen vrijdag heb ik gekookt voor vrienden en zijn we wezen stappen. Zaterdag was het alweer vroeg dag, want ik had 24-uurs dienst in het ziekenhuis. En wat is er daarna lekkerder dan een luie zondag in het park doorbrengen.

Het leven in Prishtina na de Ramadan

Bajram (suikerfeest)
Maandag was het dan eindelijk Bajram. 's Ochtends werd ik opgehaald door Egzona om bij hen te komen lunchen. Het is hier een traditie om dan 'mantia' te eten, een soort broodjes gevuld met gehakt en ui. De naam 'mantia' wordt hier overigens ook gebruikt om de buikspieren te benoemen, zoals wij ook wel eens zeggen dat iemand broodjes heeft. De lunch werd vanzelfsprekend afgesloten met gebak.

Ferizaj

Twee weken geleden, tijdens de voorbereidende lesweek, werd ons verteld dat iedereen wel een keer licht in het hoofd werd tijdens een OK en dat je dan maar het beste snel kunt gaan zitten voordat je flauwvalt. Ik dacht toen: "Nah, dat zal wel meevallen". Maar vandaag was het mijn beurt.

Al steeds meer gewend

Ik begin inmiddels aardig te wennen aan hoe het hier reilt en zeilt. De eerste dag dacht ik dat er hier nauwelijks structuur is, maar die is er wel degelijk. Ook hier is er gewoon een artsenoverdracht, grote visite en schrijven ze ontslagbrieven en ik heb gisteren ontdekt waar ik het operatieschema voor de komende week kan vinden.

Foto's operatie

Een paar foto's van een operatie waarbij ik geassisteerd heb. Ze zijn niet heel duidelijk. De vinger onderin op de eerste foto is mijn vinger.

Iftar en 24-uurs shift

Iftar
Het grootste gedeelte van de bevolking in Kosovo is Moslim. Een klein gedeelte daarvan, ongeveer 25%, doet mee aan de Ramadan. Ook mijn gastgezin en een aantal van mijn collega's vasten.

Wat foto's

Vandaag heb ik weinig tijd om te schrijven, maar wil ik jullie toch updaten met wat foto's.

Verbazing en frustratie

Vanwege mijn interesse in de maag-, darm- en leverziekten zal ik het grootste gedeelte van dit coschap doorbrengen bij de abdomen (buik) chirurgie. Omdat scopien hier door chirurgen uitgevoerd worden vallen deze hier ook onder. Maandag, woensdag en vrijdag breng ik door op de verpleegafdeling en krijg ik de gelegenheid om mee te kijken met scopien. Op dinsdag en donderdag heeft de abdomen chirurgie de OK’s en moet ik daar aanwezig zijn. 

Eerste update

Inmiddels ben ik gesetteld en heb ik zelfs mijn eerste uren op de OK er al op zitten.  De reis verliep zonder problemen en toen ik aankwam in Pristhina stond Gezim me al op te wachten. Hij had een appartement voor me geregeld waar mijn studio denk ik vijf keer in past. Ik heb een woonkamer, drie slaapkamers, een aparte keuken,  een badkamer, aan de voorkant een balkonnetje in de schaduw en aan de achterkant een groot balkon in de zon. In mijn straat zitten twee supermarkten en om de hoek een bakker en een pizzeria. De bakker was zelfs vannacht om half 2 nog open en bij de pizzeria erg goede pizza’s te hebben. Dus verhongeren is hier onmogelijk. Daarbij heeft Gezim al gezegd dat ik hier niet lichter weg mag dan ik gekomen ben. Het is ongeveer een kwartier lopen van mijn appartement naar het ziekenhuis, dus dat is een mooie wandeling twee keer per dag. Verdwalen is onmogelijk, want het is één rechte weg.

Kosovo, here I come!

In de toekomst is het de bedoeling om op deze blog oude en nieuwe verhalen van mezelf te publiceren. Maar in de komende tien weken zal ik jullie via deze weg op de hoogte houden van mijn reilen en zeilen in Kosovo. Morgen is het eindelijk zover. Dan vlieg ik naar Kosovo om mijn coschap chirurgie te gaan doen in de Qendra Klinike Universitare e Kosovës, het enige academische ziekenhuis in Kosovo. Bij deze wil ik graag de meest voorkomende vragen die ik de afgelopen tijd gekregen heb beantwoorden.