Opportunities in life

Since I went to Kosove I realize myself regularly that the opportunities we get in life are often not based on our abilities, on how hard we work nor on our ambitions. Mostly the changes we get in life are based on where, in this world, we were born. Something that is not our choice, but our fate. It regularly confounds me that we, in any case in the Netherlands, seem to find it plain that we get more opportunities because we were born in a wealthy and prosperous country than others who where born in a poor country or in a country where war rages. It makes me truly sad when I hear people mention refugees are adventurers who should have no right to our facilities. We are all humans, born on earth, we should all have the same rights and opportunities. I know this is asking to much. But at least we should try to help each other and share with each other instead of keep people away from opportunities because of something they have not chosen.

Back in the kingdom

I'm grateful for the amazing time i had in Kosovo,

Neurochirurgie

Gisteren en eergisteren waren misschien wel mijn medische hoogpunten van dit coschap. De vaatchirurgie hier deelt hun operatiecomplex met de neurochirurgie. Toen ik dinsdag stond te assisteren bij een bypassoperatie van één van de vaten in het been kwam  één van de neurochirurgen ook even kijken of naja een praatje maken.

Nog 10 dagen

Ik heb al even niks van me laten horen, gewoon omdat het er niet van gekomen is. Maar ondertussen gaat het leven hier zowel in als buiten het ziekenhuis gewoon door. Dit keer een wat langere update.

Update vanuit het ziekenhuis

Gisteren was mijn eerste dag bij de orthopedie en ik kreeg gelijk de gelegenheid om te assisteren bij een operatie. Waar ik vrijdag nog naar een kinderchirurg stond te kijken die heel nauwkeurig en voorzichtig te werk ging en daarbij kleine instrumentaria gebruikte, stond ik nu te assisteren bij een operatie waar het er nogal lomp aan toe ging, terwijl ook hier een kind op de operatietafel lag en wat instrumentaria betreft zou mijn vader met zijn gereedschapskist een heel eind kunnen komen.

Kosova, te dua!

Het is vandaag precies twee jaar geleden dat ik voor het eerst voet op Kosovaarse bodem zette. Ik stapte uit een klein vliegtuig dat zojuist was geland op Prishtina International Airport, liep de trap af, de zon scheen in m'n gezicht en overal waar ik keek zag ik bergen. 

Every day in Kosovo is a surprise

Eén van de dingen die ik hier leer is om niks vooruit te plannen, het heeft namelijk geen enkele zin, de dag loopt hier toch altijd anders dan je vooraf denkt. Gisteren was ook zo'n dag.

Visite!

De tijd vliegt hier voorbij en ik heb amper tijd om een blog te schrijven. Afgelopen vrijdag heb ik gekookt voor vrienden en zijn we wezen stappen. Zaterdag was het alweer vroeg dag, want ik had 24-uurs dienst in het ziekenhuis. En wat is er daarna lekkerder dan een luie zondag in het park doorbrengen.

Het leven in Prishtina na de Ramadan

Bajram (suikerfeest)
Maandag was het dan eindelijk Bajram. 's Ochtends werd ik opgehaald door Egzona om bij hen te komen lunchen. Het is hier een traditie om dan 'mantia' te eten, een soort broodjes gevuld met gehakt en ui. De naam 'mantia' wordt hier overigens ook gebruikt om de buikspieren te benoemen, zoals wij ook wel eens zeggen dat iemand broodjes heeft. De lunch werd vanzelfsprekend afgesloten met gebak.

Ferizaj

Twee weken geleden, tijdens de voorbereidende lesweek, werd ons verteld dat iedereen wel een keer licht in het hoofd werd tijdens een OK en dat je dan maar het beste snel kunt gaan zitten voordat je flauwvalt. Ik dacht toen: "Nah, dat zal wel meevallen". Maar vandaag was het mijn beurt.